Op een zonnige ochtend in een klein vissersdorp nabij de beroemde Tanah Lot Tempel in Bali, Indonesië, klinkt een bekend geluid door de straten – het geluid van geschreeuw. Het is het geluid van jonge mensen die de “upacara potong gigit” ondergaan, oftewel de tandvijlceremonie, een Balinese hindoetraditie die deel uitmaakt van het ritueel voorafgaand aan het huwelijk.

In het Balinese hindoeïsme is het gebruikelijk dat een jong persoon voor zijn huwelijk de tandvijlceremonie ondergaat, waarbij zijn voortanden netjes op lengte worden gevijld. Men gelooft dat deze gewoonte ervoor zorgt dat mensen er minder als demonen uitzien, omdat ongelijke tanden, vooral uitstekende hoektanden, worden gezien als een teken van het kwaad. Het is een pijnlijke procedure, en het geschreeuw van degenen die worden gevijld is mijlenver te horen.

Ondanks de pijn zijn veel Balinezen trots op de tandvijlceremonie. Het is een gebaar van eenheid met familie en gemeenschap, en een manier om respect te tonen voor traditie. Maar het is niet zonder kosten: de procedure is pijnlijk en er zijn risico’s aan verbonden. Het is niet alleen een fysieke uitdaging, maar ook een mentale, want de persoon moet zijn angst onder ogen zien en er met een gevoel van trots uitkomen.

De tandvijlceremonie is een eeuwenoud ritueel dat diep geworteld is in het Balinese hindoeïsme en de Balinese cultuur. Het is een herinnering aan de prijs voor het tevreden stellen van de familie en de gemeenschap, en aan de geestkracht die nodig is om angst en tegenspoed te overwinnen.