Ik zat in de overvolle bus onderweg naar een dorp in de dichte natuur ten noorden van Indonesië. Maar toen we uit het niets een nood stop maakten wist ik dat er iets mis was. We werden aan de kant gezet door een groep gemaskerde mannen en ik werd uit de bus gehaald. Mijn handen moest ik op de zijkant van de bus houden en mijn hoofd omlaag, terwijl de mannen bevelen toeblaften. Ik begreep niet wat ze wilden, maar door de woede in hun ogen wist ik dat ik in gevaar was.

Ze dachten dat ik een wapen bij me had, en ik wist dat ik snel iets moest doen voordat ze hun zenuwen zouden verliezen en zouden schieten. Dus met trillende handen haalde ik mijn zilveren analoge camera uit mijn tas en liet het aan de gemaskerde mannen zien.

Gelukkig bleek het allemaal een misverstand te zijn en lieten ze me snel gaan. De doeken vielen van hun gezichten af en bleken hele aardige, vrolijke jongens te zijn. Ik nam een paar foto’s van hen om te laten zien dat ik een fotograaf was en legde uit dat ik hier was om de prachtige natuur en cultuur van Indonesië te documenteren.

Hoewel ik opgelucht was dat alles goed was afgelopen, bleef de spanning van het voorval me bij. Het had me laten zien hoe snel dingen kunnen veranderen, zelfs in de rustige omgeving van de dichte natuur. Maar ik was ook dankbaar voor de waardevolle les die ik had geleerd: altijd voorbereid zijn op het onverwachte en nooit je camera achterlaten, want je weet nooit wanneer je het nodig zult hebben om je leven te redden.