Het was een koele ochtend toen ik het verlaten dorpje in Marokko binnenliep. De zon was net opgekomen en het zand onder mijn voeten voelde koud aan. Ik had gehoord van dit dorpje en besloot het op mijn reis te bezoeken, maar ik had niet verwacht dat het zo verlaten zou zijn.

Terwijl ik door de stille straten liep, vroeg ik me af wat er met de bewoners was gebeurd. Waar waren ze gebleven? Waarom hadden ze het dorp verlaten?

Plotseling hoorde ik een zacht geritsel achter me. Ik draaide me om en zag een jongetje van een jaar of tien tevoorschijn komen uit een van de verlaten huizen. Hij stond daar maar, met grote ogen naar mij kijkend.

We stonden minutenlang stil tegenover elkaar, niemand die iets zei. Uiteindelijk besloot ik het initiatief te nemen en vroeg hem wat hij hier deed.

Op dat moment merkte ik dat de lucht donkerder werd en ik hoorde het geroffel van donder op de achtergrond. Ik keek omhoog en zag een zandstorm opkomen. Ik riep tegen het jongetje dat we ons moesten haasten om naar een veilig heenkomen te zoeken.

We renden door de stille straten, de wind achter ons aan, terwijl de zandstorm ons achtervolgde. Uiteindelijk bereikten we een oud, vervallen gebouw en doken naar binnen, net op tijd om de storm te ontvluchten.

Daar zaten we, twee vreemdelingen, samen in het donker terwijl de storm buiten woedde. Maar in die stilte vonden we een vreemde verbondenheid, verbonden door onze aanwezigheid in dit verlaten dorp en door onze nieuwsgierigheid naar wat het leven ons nog meer te bieden had. En toen de storm voorbij was en we weer naar buiten stapten, voelde ik me verbonden met dit dorp op een manier die ik nooit eerder had ervaren.