Toen ik de stad binnenkwam, was ik al snel verdwaald in de doolhof van smalle steegjes. Overal om me heen hing een walm van rook, en ik vroeg me af wat dit kon zijn. Ik volgde mijn neus en vond mezelf in een groot plein, omringd door mensen die allemaal dezelfde walm uitademden.

Ik vroeg aan een vriendelijke voorbijganger wat er aan de hand was, en hij vertelde me dat ik in het hart van de blauwe stad was. De walm die ik rook was hasj, een belangrijke bron van inkomsten voor de stad.

Ik was verbaasd door deze ontdekking. Ik had nooit gedacht dat ik zoiets zou aantreffen tijdens mijn reis naar Marokko. Maar ik was ook nieuwsgierig en wilde meer te weten komen over deze plantages en hoe ze in het leven van de mensen pasten.

Dus ik besloot om mee te gaan met de stroom mensen die naar een van de vele hasjbars liepen. Ik werd overspoeld door de blauwe kleuren en muziek, en voelde me bedwelmd door de geuren en sferen. De avond vloog voorbij in een waas van rook en muziek, en voordat ik het wist, was het al bijna ochtend.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd, was ik in een hele andere wereld. Ik was nog steeds in de blauwe stad, maar de feestelijke sfeer was verdwenen. Ik vroeg aan de lokale bewoners wat ze wisten over de wietplantages en ze vertelden me over de complexe realiteit van het leven in deze stad, met zowel de voordelen als de uitdagingen van de hasjindustrie.